2015 was een jubileumjaar voor duurzaam ondernemen: de GRI vierde zijn 15-jarig bestaan; het SER Advies over de Winst van Waarden bereikte dezelfde leeftijd. In de Nederlandse context toch vaak beschouwd als hét startschot voor het gericht gaan stimuleren van maatschappelijk verantwoord ondernemen. Is het onderwerp daarmee dan niet eens uitontwikkeld? Of zoals in de wandelgangen vaak wordt gemompeld .. ‘eigenlijk spreek ik liever niet over meer duurzaamheid, zo’n sleets woord’ of ’MVO is een beetje dood’.

Niets is minder waar! Het dynamische samenspel tussen ondernemingen, overheden, publiek, consumenten en maatschappelijke organisaties is voortdurend aan verandering onderhevig en biedt aantrekkelijke nieuwe perspectieven.

Ja, het proces van incrementeel verbeteren, de eigen footprint terugdringen, is bij veel organisaties behoorlijk op orde. Verbeterprogramma’s en -projecten draaien gestaag en in jaarverslagen wordt daar keurig verslag van gedaan. Maar juist nu breekt een veel interessantere fase aan: hoe kunnen bedrijven hun brede kerncompetenties aanwenden om binnen een passend verdienmodel echte maatschappelijke progressie te bewerkstelligen? Bijna dagelijks verschijnen daarvan nieuwe voorbeelden; groot en klein, gewaardeerd, soms bediscussieerd.

Enkele recente voorbeelden die de media haalden: wat kan PostNL, als enige bedrijf dat met haar postbodes vrijwel dagelijks elke straathoek ziet, betekenen bij het bewaken van de lokale leefomgeving? Is het de rol van een willekeurig kassière om een oogje in het zeil te houden bij sociaal afglijdende klanten die haar kassa passeren? Past het dat een call center een commerciële dienst opzet om vereenzamende medemensen te gaan bellen? Hoe kunnen Philips en KPN met zelfdiagnose-apparatuur de zorg toegankelijk houden? Interessanter nog dan de antwoorden op deze vragen is het fenomeen op zichzelf dat bedrijven zich deze vragen gaan stellen! Het werpt telkens een nieuw licht op de maatschappelijke rol van bedrijven.

Ook in complexe productieketens tekenen zich meer van deze initiatieven af; we eindigen de fase waarin bedrijven louter met het verzenden van gedragscodes zich willen indekken tegen eventuele misstanden. Vaker zien we nu ondernemingen die op basis van samenwerking willen investeren in inclusieve handelsketens, waarbij kwaliteitsbevordering en lokale maatschappelijke progressie hand in hand gaan.

Een derde kansrijk spoor is natuurlijk de circulaire economie. Neem een initiatief van Thomas Rau waarbij met een nieuw verdienmodel de meest energiezuinige Bosch keukenapparatuur verleasd wordt aan de minder kapitaalkrachtige huurders van woningbouwvereniging Eigen Haard. Opeens kan dat, omdat Bosch eigenaar blijft van het (dure) materiaal waarvan de koelkast gemaakt is en de gebruiker dus enkel de bescheiden gebruikskosten betaalt. Voorwaar, de circulaire economie staat nog maar aan het begin!

Duurzaamheid wordt zo alleen maar leuker: het gaat echt de kern raken van de onderneming. TGHTR kan daar een prachtige rol bij spelen; in het verbinden en het inspireren van alle professionals die daar met hart en ziel aan werken.